Włókna chemiczne syntetyczne
Włókna syntetyczne są wytwarzane z polimerów otrzymywanych w wyniku syntezy chemicznej.
Zasada otrzymywania włókien syntetycznych z polimerów jest taka sama, jak w przypadku włókien sztucznych. W pierwszej fazie procesu następuje wytworzenie wielkocząsteczkowego polimeru, w drugiej fazie — przeprowadzenie polimeru w stan płynny i formowanie z niego włókien. Wybór sposobu uformowania włókien zależy od właściwości użytego polimeru. Włókna są wytwarzane w trzech postaciach jako:
• włókna ciągłe, które po wytworzeniu na ogół skręca się, uzyskując nitki; produkt taki nazywa się jedwabiem sztucznym lub syntetycznym, w zależności od rodzaju polimeru z jakiego został utworzony;
• włókna odcinkowe, otrzymywane przez cięcie włókien ciągłych na odcinki określonej długości; włókna te przędzie się same lub w mieszankach z włóknami naturalnymi;
• żyłki, stanowiące pojedyncze włókno o dość znacznej grubości.
Istotnym parametrem włókna jest kształt przekroju poprzecznego. Stosując różne kształty, np. kołowy, trójkątny, gwiazdowy można uzyskać zmiany połysku, chwytu, wytrzymałości, giętkości itp. Właściwości wytrzymałościowe włókien można regulować także przez ich orientowanie, poddając uformowane nitki rozciąganiu.
Włókna chemiczne, w szczególności syntetyczne, można łatwo barwić przez dodanie barwnika do płynu przędzalniczego (polimeru w stanie płynnym). Otrzymuje się w ten sposób włókna o trwałym i równomiernym zabarwieniu.
Włókna syntetyczne wykazują bardzo dużą wytrzymałość na rozciąganie, dużą odporność na tarcie oraz dobrą sprężystość. Włókna syntetyczne są włóknami termoplastycznymi, tzn. w określonej temperaturze miękną i stają się plastyczne, co umożliwia ich formowanie, natomiast po obniżeniu temperatury stają się ponownie ciałami sztywnymi i twardymi lub elastycznymi, zachowując uformowany kształt. Dzięki tej właściwości, wyrobom z włókien syntetycznych, w odpowiednich warunkach podwyższonej temperatury, można nadawać pożądane formy, a następnie utrwalać je przez ochłodzenie, np. wyroby trwale zaplisowane. Proces taki nazywa się stabilizacją termiczną.
Wyroby z włókien syntetycznych są na ogół odporne na działanie różnych chemikaliów. Można je prać w wodzie, zmoczone szybko wysychają i nie filcują się. Najczęściej nie wymagają prasowania. Nie są atakowane przez mole, grzybki i bakterie.
Oprócz wymienionych zalet, włókna syntetyczne charakteryzują się również cechami niekorzystnymi, dotyczącymi właściwości higienicznych, estetycznych i konfekcyjnych. Należy zaliczyć do nich małą higroskopijność włókien syntetycznych. W konsekwencji wyroby z tych włókien nie wchłaniają wody, potu i wykazują małą przewiewność.
Ujemną cechą jest duża zdolność do elektryzowania się włókien podczas tarcia, co znacznie utrudnia przędzenie, tkanie i dzianie, a także powoduje niemiłe „lepienie się” do ciała i „iskrzenie” wyrobów. Właściwość ta sprawia, że tkaniny z tych włókien szybko się brudzą.
W procesie użytkowania powierzchnia tkanin z włókien syntetycznych odcinkowych często ulega zmechaceniu. Wydostające się na zewnątrz włókienka, na skutek posiadania ładunków elektrostatycznych, tworzą pęczki w postaci zbitych kuleczek. Zjawisko to nosi nazwę pillingu. Pilling nadaje odzieży niekorzystny Wygląd.
W celu poprawienia walorów użytkowych tkanin z włókien syntetycznych sporządza się odpowiednie mieszanki tych włókien z włóknami naturalnymi, np. wełną. W kompozycjach właściwości poszczególnych włókien nawzajem się uzupełniają, dzięki czemu można otrzymywać tkaniny, których właściwości odpowiadają np. tkaninom wełnianym, a jednocześnie są bardziej odporne na ścieranie niż tkaniny wełniane.
Włókna syntetyczne klasyfikuje się według rodzaju tworzywa, z którego zostały wyprodukowane. Najczęściej stosowane do produkcji wyrobów odzieżowych są włókna poliamidowe, poliestrowe i poliakrylonitrylowe.