Włókna białkowe
Obecnie produkcja włókien białkowych jest niewielka i maleje ze względu na to, że surowcami do ich wytwarzania są produkty jadalne, takie jak mleko, soja, orzeszki ziemne, kukurydza. Najważniejszym, bezpośrednim surowcem jest jednak kazeina, którą otrzymuje się z odtłuszczonego mleka przez wytrącenie jej za pomocą kwasów. Włókno białkowe otrzymane z kazeiny jest nazywane włóknem kazeinowym. Techniczną metodę produkcji kazeinowego włókna białkowego jako pierwszy opracował Włoch Ferretti w 1935 r. i nazwał je Lanitalem. Polskim włóknem kazeinowym jest Wipolan.
Kazeinę rozpuszcza się w rozcieńczonym ługu sodowym, a powstały roztwór przeciska pod zwiększonym ciśnieniem przez dysze do odpowiedniej kąpieli, w której następuje zestalenie włókien. Otrzymane włókna tnie się na odcinki żądanej długości.
Włókno kazeinowe wyglądem swym przypomina jedwab sztuczny, miękkością natomiast wełnę królika angorskiego. Ma barwę kremową i lekki połysk. Większość właściwości tego włókna jest podobna do wełny. Charakteryzuje się więc wysoką higroskopijnością, dużą zdolnością do spilśniania się, reaguje podobnie jak wełna na kwasy i zasady, pali się tak samo jak wełna, źle przewodzi ciepło. Nie dorównuje jednak wełnie pod względem sczepności i wytrzymałości na rozciąganie. Włókna kazeinowe nie mają łusek ani karbików. Włókna le stosuje się głównie w mieszankach z wełną, szczególnie do wyrobu filców.
Do włókien białkowych należy również włókno sojowe, jednakże jest ono produkowane na świecie w niewielkich ilościach oraz niewielkie jest jego zastosowanie.