Materiały

Nitki z włókien odcinkowych — przędza

admin / 20 marca, 2020

Nitki z włókien odcinkowych — przędza.

Najstarszym sposobem przędzenia było skręcanie włókien za pomocą palców i wrzeciona w nić. Dopiero w XVI w. wynaleziono kołowrotek, który ułatwił prace prządek i uczynił ją bardziej wydajną. Pierwszą maszynę przędzalniczą wynaleziono w XVIII w. Obecnie przemysł włókienniczy dysponuje nowoczesnymi przędzarkami, jest w pełni zmechanizowany i zautomatyzowany. Proces wytwarzania przędzy z włókien odcinkowych obejmuje kilka etapów:

• rozluźnianie masy włókien, usuwanie zanieczyszczeń (np. resztek torebek nasiennych z bawełny, paździerzy z lnu) oraz sporządzanie mieszanki (włókna oczyszczone i rozluźnione);

• układanie włókien równolegle (czesanie) i formowanie z nich taśmy (włókna ułożone równolegle);

• stopniowe rozciąganie i skręcanie taśmy w celu uzyskania niedoprzędu (włókna ułożone równolegle i lekko skręcone);

• stopniowe rozciąganie i skręcanie niedoprzędu w celu uzyskania przędzy (włókna skręcone);

• wykończanie przędzy (nawilżanie, motanie, nitkowanie, przewijanie, pakowanie).

Rodzaj i przebieg poszczególnych procesów zależy od rodzaju włókien, ich długości oraz przeznaczenia przędzy. W zależności od długości przerabianego włókna rozróżnia się zgrzebny lub czesankowy system przędzenia.

Systemem zgrzebnym przerabia się krótsze włókna wełny, bawełny, lnu oraz ich mieszanki z odcinkowymi włóknami sztucznymi, syntetycznymi i włóknami ponownymi. Otrzymana przędza nosi nazwę przędzy zgrzebnej.

Dłuższe włókna wełny, bawełny, lnu oraz mieszanki tych włókien z włóknami sztucznymi i syntetycznymi przędzie się systemem czesankowym, w którym najważniejszą operacją jest czesanie włókien. Otrzymana w ten sposób przędza nosi nazwę przędzy czesankowej.

Przędza zgrzebna jest bardziej puszysta, słabiej skręcona, bardziej miękka i mniej wytrzymała na rozerwanie niż przędza czesankowa. Przędzę zgrzebną wykorzystuje się do wyrobu grubszych i cieplejszych tkanin, o powierzchni bardziej puszystej. Z przędzy czesankowej wyrabia się cienkie tkaniny o gładkiej powierzchni, np. wysokogatunkowe tkaniny wełniane.

Zmodyfikowanym sposobem przędzenia nitek jest przędzenie bez-wrzecionowe. Najczęściej stosowaną metodą przędzenia bezwrzeciono-wego jest tzw. metoda otwartego końca. Polega ona na przyłączaniu się pojedynczych włókien do wirującego końca przędzy, co powoduje skręcenie i łączenie się włókien w nitkę. Przędze bezwrzecionowe mają inną strukturę niż przędze otrzymywane tradycyjnymi metodami oraz mniejszą wytrzymałość. Otrzymywane tą metodą przędze, to przede wszystkim przędze grube.

A Innym rodzajem przędzy są tzw. przędze rdzeniowe, utworzone z przędzy ciągłej, tzw. rdzenia (najczęściej z włókien chemicznych) oraz oplotu Wykonanego z włókien naturalnych lub chemicznych ciętych. Wytwarzanie przędzy rdzeniowej polega na owinięciu rdzenia oplotem.

Charakterystycznymi procesami, które składają się na wykończanie przędzy są: nawilżanie przędzy, motanie, nitkowanie, przewijanie i pakowanie.

Nawilżanie przędzy prowadzi do uzyskania przez nią właściwej dla niej wilgotności.

Celem motania jest zwinięcie przędzy w motki w przypadku, gdy jest ona poddawana dalszym procesom wykończania, np. farbowania, bielenia.

Nitkowanie polega na skręceniu dwu lub więcej nitek w jedną nić. Może być stosowane w celu zwiększenia wytrzymałości nitki oraz osiągnięcia różnych efektów, np. uzyskania nitek ozdobnych.

Przewijanie polega na nawinięciu przędzy na elementy, które stanowią wyposażenie urządzenia służącego do wytwarzania tkanin.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *